Freek Cox: "daarom ben ik badmintonscheidsrechter"
Afgelopen maandagavond zat ik met mijn koffers weer eens in de trein van Schiphol naar Utrecht, op weg naar huis na mijn 77e internationale toernooi als badminton-official, waarvan 62 als scheidsrechter.
Zoals zo vaak werd me gevraagd door medereizigers waar ik vandaan kwam (in dit geval Rusland), wat ik daar gedaan had (gescheidst op zowel het teamevent als het individuele toernooi van de Wereld Universiteitskampioenschappen) en hoe ik ertoe ben gekomen scheidsrechter te worden (door een stel valsspelers in de recreantencompetitie) en last but not least wat me na al die jaren (ben aan mijn 25ste jaar als gecertificeerd scheidsrechter bezig) nog motiveerde dit te blijven doen?
Die laatste vraag is niet in een bijzinnetje tussen haakjes te omvatten.
Allereerst is badmintonscheidsrechter (en ook lijnrechter) zijn ontzettend leuk en leerzaam. Je doet ervaringen op die nergens anders te koop zijn en leert veel over jezelf; hoe het is als vrijwilliger om te werken voor een bond in een sport die in eigen land klein is, maar in Azië enorm, over andere landen, andere culturen, etc. etc.
Ten tweede kun je zo je favoriete sport bekijken op het allerhoogste niveau, vanuit de beste stoel van het huis, zonder ervoor te hoeven betalen. Nee, het is geen vetpot. Hoeveel ik betaald krijg wordt me vaak gevraagd. Maar het is vrijwilligerswerk, dus behalve je reis-, verblijf- en een beperkte dagvergoeding (soms aangevuld met eten) zit er qua materieel gewin niks in. Dat is uiteraard ook niet de reden om badmintonscheidsrechter te worden, dit doe je uit liefde voor de sport en voor fair play.
Ten derde maak je onderdeel uit van een unieke tweede familie, die je er zo bij krijgt. Natuurlijk vindt je niet iedereen even leuk (dat is overal zo), maar doordat de meesten het om dezelfde redenen doen, schept dit een unieke band waardoor je vriendschappen over de hele wereld kunt afsluiten voor het leven.
Ook maak je vormen van respect mee over het hele spectrum, van extreem slecht tot geweldig goed, die je karakter mede ontwikkelen. Of het nu op nationaal niveau is waar je door de ene clubvertegenwoordiger op internet met naam en toenaam aan de schandpaal wordt genageld vanwege een in zijn ogen foute beslissing, vraagt de ander je als eregast om prijzen uit te reiken op zijn toernooi. Of internationaal, waar je in het ene land ‘s morgens met de kakkerlakken moet loten wie het eerst mag douchen, terwijl je in het andere land door de douane wordt begeleid om daarna onder politiebegeleiding in een auto met tolk en chauffeur naar je 5 sterren hotel wordt gereden.
Tevens kun je ook nog heel wat dingen zien van de wereld. Mits je het handig aanpakt door voor of na een toernooi er nog een paar dagen aan te plakken. Zo had ik al het genoegen over de Chinese muur en in de verboden stad bij Peking te lopen, de Taj Mahal in India te zien, Machu Picchu te bezoeken in Peru, walvissen te bekijken in Canada, een oude Sovjet gevangenis te bezichtigen in Estland, een olifant bereden in Thailand, etc., etc., etc. Als sportfanaat ben ik onder andere ook nog naar een ijshockeywedstrijd geweest in Zwitserland, voetbalwedstrijd in Turkije, basketbalwedstrijd in Kroatië, enzovoorts en zo verder.
Last but not least krijg ik nu van het goede doel Solibad ook nog de kans als ambassadeur mijn liefde voor badminton te combineren met mijn roeping als charitatief vrijwilliger en zo projecten te ondersteunen die mij zeer na aan het hart gaan. Al met al is badmintonscheidsrechter worden een van de meest onlogische maar beste keuzes die ik ooit gemaakt heb.
