Finaledag Yonex Dutch Junior International
Vijf dagen topbadminton in Haarlem zijn weer ten einde. Conclusies: het niveau was hoger dan ooit, de hal wordt te klein en Europa kan niet mee met het Aziatisch geweld.
De term ‘geweld’ is eigenlijk niet goed gekozen, want het gaat hier eerder over techniek, fysiek en doorzettingsvermogen. Tactisch valt er nog wel wat te schaven aan veel Aziatische spelers, maar hoe erg is het om een minder verstandige bal te spelen als je het met snelheid en slagkracht weer op kunt lossen? Misschien kunnen ze de video van de kwartfinale van de Schotse tweeling Grimley eens terug kijken. Weliswaar net verloren van een Indonesisch duo, maar ze laten perfect zien hoe je een dubbel samen speelt en hoe je rustig blijft en nog steeds keuzes kunt maken als er een smash met 300 km/u op je af komt. De broers zijn nog nooit Europa uit geweest om te badmintonnen, dus het zal voor hen ook even wennen geweest zijn aan het tempo. Zonder coach, maar met overleg hebben ze hun strijdplan een aantal maal moeten aanpassen, met op een haar na de halve finale tot gevolg. Moeder Grimley volgde zo goed en zo kwaad als het ging alles vanuit huis op de livestream die enkele uren per dag beschikbaar was. Een experiment dat in de nieuwe hal een flitsender vervolg moet gaan krijgen, gezien de wereldwijd ruim 80.000 mensen die het bereikt heeft. Mensen uit Kuala Lumpur en Bangkok hebben het meest naar de stream gekeken. De Yonex Dutch Junior International Badminton is dus echt een globaal evenement aan het worden.
De halve finales mix werden op zaterdagavond en alle andere halve finales op zondagochtend gespeeld, gevolgd door de finales in alle onderdelen. Weinig spanning in de halve finales gemengd dubbel, waar een Japans en een Chinees koppel de finale haalden. Reikhalzend werd uitgekeken naar de halve finale herenenkel tussen wereldkampioen Vitidsarn en de als derde geplaatste Indonesiër Rumbay. Laatstgenoemde had de eerdere rondes indruk gemaakt met bijna on-Indonesisch krachtig spel, maar werd door de Thai zorgvuldig van de baan geschaakt. Vitidsarn lijkt altijd tijd over te hebben en versneld genadeloos op het moment dat hij een opening ziet. In de andere halve finale rekende de Chinees Li Shifeng in een spannende partij af met de Taiwanees Chen Cheng.
In de damesenkel tweemaal China versus Thailand, tweemaal met dezelfde uitkomst. Zhiyi Wang en Yaxin Wei uit China zouden de finale gaan spelen. In de herendubbel werd een wat mat ogend Japans duo (met publiekslieveling en mixfinalist Hiroki Midorikawa) eenvoudig opzij gezet door de Indiërs Garaga en Kapila, dit tot groot enthousiasme van de flinke schare Indiase fans in de Duinwijckhal. In de andere halve finale werden twee Indonesiërs tamelijk eenvoudig geklopt door een ongeplaatst Chinees koppel. Maleisië kon zich op gaan maken voor de damesdubbelfinale met de dames Ee Wei Toh (met paars haar) en de fragiele Pearly Tan (prachtige naam), die een Chinees duo versloegen. Het als eerste geplaatste -wederom Chines- koppel Liu Xuanxuan / Yuting Xia maakten korte metten met de laatste Koreanen in het toernooi. De wat machinale Koreaanse badmintonstijl lijkt de laatste jaren overvleugeld te worden door wat frivoler en fysiek spel uit andere landen. Een goede ontwikkeling voor de badmintonsport, wat de kijkers betreft.
Dan nog even kort over de finales, al zeggen de uitslagen vaak al veel. Vitidsarn was ook in de finale een maatje te groot voor de tegenstand. Hij heeft het hele toernooi de indruk gewekt dat hij nog iets over had ten opzichte van zijn tegenstander en toen hij zijn enige setverlies opliep in de kwartfinale tegen de Ier (!) Nhat Nguyen, sloeg hij genadeloos toe in de derde set met 21-8. Zijn variatie vanaf het net is ongekend en met name aan de backhandzijde speelt hij af en toe met schijn die ook het halve publiek de verkeerde kant op doet leunen. Als deze jongen fysiek in orde en geïnteresseerd in het spel blijft wordt het een heel grote.
De geheel Chinese damesenkelfinale was wat teleurstellend. Zhiyi Wang (die we bijna kwijt waren na matchpoints tegen in de tweede ronde, zie hoe breed het veld dit jaar was) walste over haar vermoeide tegenstandster heen.
De herendubbel was 1 set spannend, maar ook hier China op het hoogste podium. Herman Brood en Henny Vrienten zongen ooit “Als je wint, heb je vrienden”, maar dat gold in dit geval ook voor de verliezend finalisten (zie foto).
Ook de damesdubbelfinale was het aanzien meer dan waard. Pearly Tan en Ee Wei Toh legden net iets meer druk en variatie in het spel en konden zo hun Chinese tegenstandsters in twee krappe sets vloeren.
Wellicht de interessantste finale was die in de mix. Hiroki Midorikawa met zijn sprongkracht (die ook nodig is, gezien zijn geringe lengte) was gekoppeld aan de tactisch geweldige dame Natsu Saito en zij namen het initiatief vanaf het begin. Op de één of andere manier bleven Weikeng Liang en Shang Yichen bij en konden de tweede set aan de Japanners ontfutselen. aan het spannende einde van de derde maakten Hiroki en Natsu een paar te frivole keuzes, waardoor de degelijke Chinezen moesten worden gefeliciteerd.
Een week topbadminton, bijscholing voor de VBO, een goedbezochte VIP-borrel, meer publiek dan ooit, winnaars die over een paar jaar de grote toernooien zullen bestormen; de organisatie mag niet klagen. Duinwijck dankt iedereen die heeft meeegholpen aan dit evenement. Haar 75 tot 80 vrijwilligers, de umpires vanuit heel Europa en alle partners en sponsoren. Volgend jaar een nieuwe, grotere hal; hij is hard nodig.
Via YDJI 2018 (foto's: Thilini Scherpenzeel)
